Wzorzec FCI nr 77  - SPANIEL KONTYNENTALNY /06.04.1998/ (Epagneul nain continental)  

Rasa ta pochodzi z Francji, Belgii. 

Oryginalny wzorzec został opublikowany: 19.09.1990 roku .

Spaniel kontynentalny miniaturowy Papillon został zaklasyfikowany do grupy psów ozdobnych.

Klasyfikacja FCI: Grupa 9 -  Psy ozdobne i do towarzystwa. 

Sekcja 9 - Ozdobne spaniele kontynentalne. Psy te nie podlegają próbą pracy

WRAŻENIE OGÓLNE: Mały, luksusowy, ozdobny spaniel, prawidłowo i harmonijnie zbudowany, o długiej szacie; umiarkowanie długa kufa jest krótsza, niż czaszka. Żywy, pełen wdzięku         i zarazem mocny. Dumnie obnosi się w płynnym, eleganckim ruchu. Długość ciała spaniela kontynentalnego przekracza nieco jego wysokość. 

GŁOWA: Proporcjonalna względem tułowia; proporcjonalnie lżejsza i krótsza, niż u spanieli dużych i średnich. 

ODCINEK MÓZGOCZASZKI: 

Czaszka: Niezbyt zaokrąglona – zarówno z profilu, jak i z przodu. Bywa, że widoczny jest delikatny zarys bruzdy czołowej. Stop : Wgłębienie wyraźnie zaznaczone. U cięższych psów, wgłębienie to jest mniej wyraźne, jednak zaznaczone. U bardzo małych psów stop jest wyraźnie zaznaczony, nigdy jednak nie tworzy gwałtownego przełomu. 

ODCINEK TWARZOCZASZKI: 

Nos: Mały, czarny, okrągły, lecz nieco spłaszczony w górnej części. Kufa : Krótsza, niż czaszka, delikatna, zwężająca się i nie wklęsła na bokach; nie może być zadarta ku górze.                  Grzbiet nosa : Prosty. Wargi: Mocno pigmentowane, cienkie i suche. Szczęka/Żuchwa/Zęby: Zęby dość mocne; zamykające się ściśle w normalnym zgryzie. Język: Nie może być widoczny.  Język stale widoczny lub nie chowany pod wpływem dotyku palcem jest wadą. Oczy: Dość duże, szeroko otwarte, w kształcie dużych migdałów; nie wypukłe, osadzone dość nisko; wewnętrzny kąt oka znajduje się na przecięciu linii czaszki i kufy. Ciemnej barwy, bardzo wyraziste, powieki mocno pigmentowane. Uszy: Dość delikatne, ale mocne. Chrząstka ucha               w dotyku nie może mieć zbyt ostrego zakończenia. Uszy są osadzone dość daleko w tyle głowy – wystarczająco daleko od siebie, by ukazywać lekko zaokrąglony kształt czaszki.                    Ucho osadzone wysoko; małżowina uszna szeroko rozwarta i skierowana na bok. Wewnętrzna krawędź ucha tworzy z linią poziomą kąt ok. 45°. W żadnym przypadku ucho nie może być uniesione prosto do góry, w sposób charakterystyczny dla szpica – jest to zdecydowanie niedopuszczalne. Wnętrze małżowiny okryte delikatnym falistym włosem. Najdłuższe włosy sięgają nieco poniżej krawędzi ucha; zewnętrzna powierzchnia ucha jest natomiast pokryta wiszącymi frędzlami, sięgającymi daleko poza krawędź ucha. 

SZYJA: Średniej długości; kark nieco łukowaty. 

TUŁÓW: Górna linia: Nie jest ani zbyt krótka, ani wypukła, ani też łękowata, jednakże nie jest też zupełnie płaska. Lędźwie: Mocne i lekko wysklepione. Klatka piersiowa: Szeroka, dość głęboka. Obwód klatki piersiowej, mierzony między dwoma ostatnimi żebrami, musi być w przybliżeniu równy wysokości w kłębie. Żebra dobrze wysklepione. Brzuch: Nieco podciągnięty. 

OGON: Osadzony dość wysoko; dość długi; bujne frędzle tworzą piękne pióro. Gdy pies jest w ruchu, ogon ma być uniesiony wzdłuż linii grzbietu i zawinięty; koniuszek może dotykać zadu; nigdy nie może być zakręcony; nie może też leżeć płasko na grzbiecie.

KOŃCZYNY: Nogi proste, solidne lecz delikatne. Pies nie może sprawiać wrażenia zbyt wysokiego na nogach. Oglądane z przodu lub z tyłu kończyny są ustawione równolegle. 

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Łopatki: Dobrze rozwinięte; dobrze związane z tułowiem. Kość ramieniowa: Długości odpowiadającej długości łopatki; normalnie ukątowane i dobrze związana             z łopatką; dobrze przylegająca do tułowia. Nadgarstki: Wyraźnie widoczne z profilu. 

KOŃCZYNY TYLNE: Staw skokowy: Normalnie ukątowany. 

ŁAPY: Dość długie, zwane „zajęczymi”, pewnie oparte na opuszkach. Mocne pazury, preferowane czarne, jaśniejsze u psów o brązowej lub białej szacie (białe pazury u psów białych lub           z białymi kończynami nie stanowią błędu, jeśli poza tym pies jest dobrze pigmentowany). Palce mocne, o twardych opuszkach. Między palcami bogate owłosienie, wystające przed palce          i tworzące zakończenie łapy. 

CHÓD/RUCH: Dumny, swobodny, lekki i elegancki. 

SZATA: Bez podszycia, bujna, lśniąca, falista (nie należy mylić z lokowatą), nie miękka, lecz nieco twarda w dotyku, z jedwabistym połyskiem. Sierść ułożona płasko, włos dość delikatny, lekko uniesiony przez pofalowanie. Szata podobna, jak u ozdobnego angielskiego spaniela , jednak znacznie różni się od szaty pekińczyka; nie może również przypominać szaty szpica. Włos na głowie, kufie, przedniej części nóg i poniżej stawu skokowego jest krótki. Na tułowiu włos średniej długości, dłuższy na szyi – tworzy kryzę i żabot, opadając falami na klatkę piersiową; tworzy frędzle na uszach i tylnych partiach kończyn przednich; tył ud bujnie okryty miękkim włosem, tworzącym portki. Między palcami mogą być niewielkie kępki włosów, które mogą nieco wystawać, pod warunkiem, że nie powoduje to ciężkiego wyglądu łap, a raczej nadaje im wygląd subtelny, wydłużając je. U niektórych przedstawicieli rasy w dobrej kondycji włos osiąga długość 7,5 cm w kłębie, natomiast frędzle na ogonie – 15 cm. 

MAŚĆ: Dopuszczalne są wszelkie maści na białym tle. Na tułowiu i nogach biel musi dominować. Mile widziana biel na głowie, w postaci mniej lub bardziej szerokiej strzałki. Na dolnej części głowy dopuszczalne białe znaczenie, jednak biel jako dominująca barwa głowy, stanowi wadę. We wszystkich przypadkach wargi, powieki, a zwłaszcza nos, muszą być pigmentowane. WYSOKOŚĆ I CIĘŻAR CIAŁA: Wysokość w kłębie: Około 28 cm. Waga : dwie kategorie : Pierwsza : mniej, niż 2,5 kg dla psów i suk. Druga: Od 2,5 do 4,5 kg dla psów i od 2,5 do 5 kg da suk. Minimalna waga : 1,5 kg. 

Źródło: www.zkwp.pl